Ülke Denen Bir Yükten Kurtulmak

Dostlarım,

Ülke ve ülke halkı her gün gelen zamlar altında, önüne geçilemez enflasyon ve dur durak bilmeyen devalüasyon elinde eziliyor, büzüşüyor, eriyor, zayıflıyor.

Herkes şikayetçi, herkes ağlamaklı, herkes dertli. Kimle konuşsan hayat çok pahalı, kimle konuşsan bu zamlar altında yaşamak mümkün değil, kimse konuşsan battık bittik.

Heyhat, bu ülkede seçimlerin üzerinden henüz 2 ay bile geçmedi ve bu ülkeyi neredeyse tek elden yöneten ve şu anki manzaranın tek sorumlusu olan hükümet, tüm bu süreçle ilgili güvenoyu aldı ve tekrar seçildi.

Yani, halka “sen tüm bu şikayetlerine rağmen, aynı hükümetle devam etmek istiyor musun?” diye soruldu ve halk “evet” dedi.

Demokrasilerde sandıktan çıkan sonuç cümlenin noktasıdır.

Halk “evet” dediyse, “evet”tir. Mevzu kapanmıştır, hikaye bitmiştir.

Madem halk tüm bu ezilmişliğine rağmen daha fazla preslenmeyi seçti, o zaman bizim de onların kendi kararlarına saygı duymaktan başka yapacak bir şeyimiz yoktur.

Ancak artık acılarda ortak değilizdir, yaşadıklarımızda ortak değilizdir, geçmişimizde ve geleceğimizde ortak değilizdir. Çünkü biz böyle bir hayat istemiyorduk, daha mükellef, daha huzurlu, daha refah içerisinde bir ülke hayal ediyorduk, çok da yakındık, ancak verilen karşı oylarla susturulduk.

Eyvallah, sorun değil.

Çünkü artık biz bu kırılma noktasından itibaren bazı önemli kararlar almak zorunda kaldık. Bundan da ziyadesiyle memnunuz, çünkü bu kararların bizi götürdüğü yerde artık daha hafifiz.

Seçimle birlikte artık halka ve ezilen topluma üzülme dönemimiz bitmiştir.  Toplumsal mücadele yönünde eforumuz sıfırlanmıştır.

Artık varsa yoksa bireysel kurtuluş mücadelemiz, varsa yoksa kendimiz mevzu bahistir.

Yani, aslında bu yolda galip oldu, mağlup olan.

Biz kazandık aslında dostlarım, biz kazandık.

Peki neden biz kazandık biliyor musunuz?

Çünkü hem kafamızdaki, hem ardımızdaki bir yükten, orta doğu yükünden kurtulduk.

Kaygılandığımız şeyler listesinden bir eksilttik, hatta belki de en önemlilerinden birini eksilttik: ülke.

Artık daha güçlüyüz.

Çünkü sadece kendimiz için uyanıyoruz.

Diğerleri umrumuzda değil, gelen zamlara takılmıyoruz, şikayetler bir kulağımızdan girip, diğerinden çıkıyor. İtiraf edelim, bıyık altından güldüğümüz bile oluyor. Çünkü biz aslında öncesinde yol gösterdik, yoldam gösterdik, çözüm anlattık, geleceği gördüğümüz için “bakın böyle, şöyle olacak” dedik. Dinlemediler.

Kendi düşen ağlamaz derler, kendi düşen ağlamasın.

Orta doğu öyle bir bok çukurudur ki, burada erken görenlere hain derler.

Erken görenleri dışlarlar, sustururlar, ötekileştirirler.

Çünkü Ahmet Hamdi Tanpınar’ın söylemiyle:

“Şark ya alışmışa gömülü yaşar ya da tamamen hayale kaçar. Daha doğrusu, alışılmış bir rüyada yaşar. Şarklı olmanın bir başka belirtisi de hep açık duran bir firar kapısından kaçıp gerçekliğe açıkça bakmaktan uzak durmaktır.”

Buranın insanı gerçekliğe hep uzak durmuştur, hep alışılmışa gömülüdür. Uyandırılmak istemez, karda uyurken ölümünü hissetmez, uyku tatlı gelir.

Biz uykudan uyandırmaya çalıştık, olmadı.

Eh, bizden bu kadar.

Biz artık kendimize çalışıyoruz dostlarım,

Toplumsal kurtuluş mücadelesi değil, bireysel kurtuluş mücadelemize çalışıyoruz. Her sabah o yataktan kendimiz için kalkıyoruz, bize tasarlanmış demir kafesten kurtulmak için her sabah daha da azimli uyanıyoruz.

Çünkü başka çaremiz yok ve çünkü en çok da başka çaremiz olmadığı için kazanacağız.

Unutmayınız,

her sabah kendisini bir adım daha ileriye atabilmek için uyanan kimseyi, kendisinden başka hiç kimse mağlup edemez.